„Drag” stał się znanym terminem, zachowując jednocześnie swoją transgresyjną moc. Słowo to wciąż się rozwija, ale kiedy powstał ten termin?

Słowo „drag” początkowo było częścią teatralnego slangu, opisując mężczyznę lub kobietę ubranych w ubrania noszone typowo przez płeć przeciwną. Zanim kobiety mogły występować w teatrze, mężczyźni grali damskie role przebrani w damskie kostiumy. Ta definicja prawdopodobnie pochodzi z teatru z końca XIX wieku, w którym męscy wykonawcy nosili długie suknie, które wlokły się po podłodze.

W końcu drag trafił do kultury amerykańskiej na przełomie XIX i XX wieku. W 1911 Julian Eltinge – często uważany za najlepszego artystę grającego rolę kobiety w historii teatru zdobył uznanie krytyków za swoją kobiecą rolę w sztuce teatralnej „The Fascinating Widow”. Kiedy homoseksualizm został ogłoszony za nielegalny wielu zdecydowało, że bezpieczniej jest uprawiać drag za zamkniętymi drzwiami. Kiedy pojawiła się prohibicja (zwana także jako The Noble Experiment) mężczyźni znaleźli wiele podziemnych miejsc nie działających zgodnie z prawem, gdzie mogli pić alkohol, być otwarcie homoseksualni i oczywiście uprawiać drag. Powstanie tych podziemnych barów gejowskich, w których przeciąg był powszechny, było wówczas znane jako „Pansy Craze”.

„Pansy Craze” rosło, dopóki w latach 50. i 60. organy ścigania nie zaatakowały członków społeczności LGBT, w tym drag queens. Następnie powstały dragowe bale, które były jak wiele społeczeństw dla drag queens. Queens łączyły się w domy, by uzyskać moralne wsparcie i schronienie. W lipcu 1966 w Stanach Zjednoczonych było około 500 regularnie występujących drag queens.

Sabrina była liderem społeczności transpłciowych i homoseksualnych oraz jedną z pierwszych powszechnie znanych drag queen. Zorganizowała wiele konkursów drag queen w Stanach Zjednoczonych. Była wielokrotnie aresztowana, a nawet pojawiła się w kilku programach talk show w dragu, co było przełomowe jak na tamte czasy.

W latach 50. i 60. Artyści dragu zaczęli protestować przeciwko niesprawiedliwemu traktowaniu policji. Wysiłki te doprowadziły do ​​szczytu ze słynnymi zamieszkami w Stonewall, które trwały sześć dni i uważa się, że zapoczątkowały współczesny ruch praw gejów w Stanach Zjednoczonych.

W 1972 reżyser filmów niezależnych John Waters zrobił z Devine gwiazdę swojego filmu „Pink Flamingos” („Różowe flamingi”). Devine wkrótce stała się ikoną kontrkultury. W 1975 Tim Curry grał słynnego doktora Franka N Furtera w kultowym filmie The Rocky Horror Picture Show. Lata 80. dały początek trendowi, w którym gwiazdy muzyki pop ubierają się w całości lub częściowo, w tym Philip Oakey, Pete Burns i Boy George.

W 1985 r. Nowojorski drag festiwal znany jako Wigstock został założony przez legendę drag queen Lady Bunny, znaną z niesamowicie dużych blond peruk. W 1988 roku Devine wystąpił w roli matki Tracy w musicalu „Hairspray” („Lakier do włosów”) i do tej pory tradycją jest, że mężczyzna w dragu odgrywa tę rolę. Jennie Livingston w 1990 roku wydała swój dokument „Paris is Burning”, który oferował dogłębne spojrzenie na to, jak zostać królową drag w Harlemie, głównie w afroamerykańskiej kulturze drag balów.

RuPaul, najsłynniejsza i najbardziej wpływowa drag queen w historii, jest w dużej mierze uznawana za wprowadzenie dragu do głównego nurtu. Jego rządy rozpoczęły się w latach 90. piosenką z 1994 roku „Supermodel (You better work)”. RuPaul utorował drogę dla dragu w kulturze popularnej w 2000 i później. Rupaul’s drag race stworzony w 2009 roku, teraz stanowi krajową platformę dla rozwijających się drag queen na całym świecie. Program otrzymał wiele nagród, w tym dwie nagrody Primetime Emmy Awards dla wybitnego prowadzącego program reality show oraz dla wybitnego programu typu reality opartego na rywalizacji uczestników. Na fali popularności programu RuPaul’s Drag Race powstały krajowe odpowiedniki dla Tajlandii, Niemiec, Chile oraz Wielkiej Brytanii – ten ostatni prowadzony przez samego RuPaula. Sukces programu doprowadził również do kariery uczestniczek po Drag Race. Bianca Del Rio (prawdziwe nazwisko Roy Haylock) wykorzystała swoją wygrane do stworzenia własnego niezależnego filmu Hurricane Blanca, dostępnego na Netflixie. Zapowiedziano również edycje Kanadyjską i Australijską. W 2014 roku austriacka drag queen – Conchita Wurst została zwyciężczynią 59. Konkurs Piosenki Eurowizji z piosenką „Rise Like a Phoenix”. W 2015 roku zadebiutowały coroczne targi kultury dragu – DragCon w LosAngeles. We wrześniu 2017 roku odbył się DragCon w Nowym Jorku uważany za największą na świecie celebrację kultury dragu z udziałem 50 000 uczestników.

W 2018 miał premierę serial Pose – dostępny na Netflix. Jest kombinacją filmu Fame i słynnego filmu dokumentalnego Jennie Livingston Paris Is Burning. Dramat telewizyjny koncentruje się na zespołach tanecznych, które rywalizują ze sobą w nowojorskiej scenie balowej z lat 80. XX wieku. Większość członków zespołu należy do społeczności LGBT , w takiej czy innej formie, wykorzystuje drag jako środek do osiągnięcia sukcesu. Edukuje i pokazuje ludziom integracyjną i szczerą stronę oporu, której nigdy wcześniej nie widzieli.

Ten sentyment odzwierciedlają Dracmorda i Swanthula Boulet, bracia, którzy chcą przywrócić do życia scenę, która według nich jest „obsesją na punkcie trendów”. Koncentrując się na brudzie, przerażeniu i przepychu, bracia stworzyli reality show Dragula: Search the Next Next Drag Supermonster. Dragula zachęca uczestników, aby w swoich przedstawieniach nadawali czarujący, pokręcony wygląd czarownemu, demonicznemu apokaliptycznemu wyglądowi. „Dragula nie jest widowiskową ani heteronormatywną” – mówi Dracmorda. „Reprezentuje osoby pozbawione praw, słabszych, kobiety bez równych praw, osoby transpłciowe bez widoczności, młodzież homoseksualną i dziwną, płeć płynną, osoby niebędące partnerami społecznymi”.

Drag przebył długą drogę od osiemnastowiecznego teatru do obecnej popkultury. Drag oznacza tolerancję, akceptację, różnorodność i zapał. Pozwala ponownie rozważyć normy społeczne, pokonywać własne słabości lub pokazać kim się naprawdę jest. Drag Queen to ludzie pełni pasji, kreatywności, ale przede wszystkim miłości do swojej osoby i pochwały tego, kim są.

 

Wiktoria Książek , klasa IV TI